برای آن که از ما یاد کنند ، اسممان پر آوازه و شهرتمان عالم گیر شود گاهی به کارهای عجیبی دست می زنیم چون اصلا راه مشهور شدن را بلد نیستیم ولی خبر نداریم که آب در کوزه وما تشنه لیان می گردیم نمی دانم نامی از طلائیه شنیده اید یا نه. طلائیه نام بیابانی است در نزدیکی خاک عراق .زمستانش یسیار سرد است و در تابستان از آسمانش آتش می بارد.از جلوه های خیره کننده شهر هم نمی توانی چندان نشانی بیابی نه تنها ADSL به آن جا پا نگذاشته بلکه ازDial up هم خبری نیست اما با وجود این سالانه حدود300000 نفر به آن جا می روند.از پاسگاه طلائیه قدیم که رد می شوی می شود از دور یک نگین طلایی را از دور دید.آن گنبد شهدای مدفون در طلائیه است .وقتی روی سنگ مزارشان نگاه می کنی نامی نمی بینی ولی چند لحظه که می گذرد احساس می کنی آنان برایت آشنایند. این احساس تنها برای تو نیست بسیار دل هایی هستند در جای جای ایران ودنیا که آنان را می شناسند ،برایشان نامه می نویسند و ناگفته های خود را برای آنان باز می گویند.آن چند شهید گمنام طلائیه مشهورند.رازش چیست؟ آنان که نگاه حود را از فرش کندند و به عرش دوختند ،در سینه خود نکته ها دارند از این راز .فقط باید دل را آسمانی کرد