گویا این سلسله تمامی ندارد و حوزه هر روز باید شاهد باشد که اسطوانه هایش از دست می روند. خبر کوتاه بود آشیخ علی پناه از دنیا رفتند. طلبه ها ایشان را به این نام می شناختند. آشیخ علی پناه همان ایت الله اشتهاردی از این دنیا رفت و حوزه را دچار  مصیبتی بزرگ نمود. هنوز صدای دلنشین ایشان در درس های اخلاق را از یاد نبرده ام. اصلا همه زندگی ایشان اخلاق بود. با این که عالمی بزرگ بود اما به راحتی با طلبه ها نشست و برخاست می نمود. همیشه زودتر از وقت نماز می امد و در گوشه ای از مدرسه فیضیه می نشست و طلبه ها به دورش حلقه  می زدند و از کلامش بهره می گرفتند. درس های فقه او نیز فقط فقه نبود پر از نکات اخلاقی و تربیتی بود. نکاتی را می گفت که اگر بدان عمل می کردیم موفق می شدیم. بارها سر درس از ایشان شنیدم که می فرمود من از استادم شنیدم که می گفت مرحوم سید محمد کاظم یزدی می گفت توزیع الوقت توسیعه اگر برای هر کاری زمانی را اختصاص دهیم این کار چنان تاثیری دارد که گویا با این کار می توانیم وقت خود را افزایش دهیم. آشیخ علی پناه اصلا دنبال دنیا و مقامات دنیوی نبود. در همان خانه محقر خود می زیست و هیچ گاه از گفتن دروس سطح حوزه خود داری نکرد با این که سوادی بسیار داشت و حتی بر عروه نیز حاشیه داشت که این نشان از توان علمی بالای ایشان دارد اما همان رویه خود را ادامه داد. یادم می آید در آستانه تحویل سال 1380 ایشان را در مدرسه فیضیه تنها دیدم. از ایشان پرسیدم در این لحظات از خدا چه بخواهم؟ این مرد سراپا توکل به من فرمود به خدا عرضه کن خدایا هر چه خود صلاح می دانی به من عنایت کن. خود او نیز همواره چنین بود و راضی به صلاح خدا و خواست او. هنوز باورم نمی شود که دیگر نمازهای فیضیه را آشیخ علی پناه نمی خواند.شادی روحش صلوات!!!