شهدا بی خیال. امسال انگار دومین سالیه که قراره به شهر بچسبم و توی بیابانهای جنوب نیام. انگار شهدا خیلی اهل حساب و کتاب شدند. چرتکه میندازند. گناه ها را میشمارند و بعد اگه کسی گناهش از یک حد نصابی رد نشده باشه دعوتش می کنن. اولین باری که پام به شلمچه رسید سال 75 بود. نه یادمانی نه بندی نه بساطی نه خاکریزی. هیچی. وسط بیابون یه گودال کنده بودند و یه مقداری از آثار باقیمانده شهدا را ریخته بودند وسطش و یه محفظه شیشه ای هم روش کار گذاشته بودند. چند سال گذشت. سال 81 دوباره گذرمون به خوزستان افتاد. یه ماه رمضان رفتمی طلائیه. بعدش هم هرسال ایام راهیان نور جنوب بودم اما الان سال دومه که نمیرم. دلم بدجوری رفته. برای همه جای جنوب. یاد حرفای خودم می افتم که به زائرا می گفتم. می گفتم شهدا زائرانشون را دعوت می کنن و تا شهدا اجازه ندن کسی نمی تونه بیاد منطقه. می دونم که من هم مشمول همین حرفم. اما شهدا امسال این قانون کنار بذارید. بی خیال قانون. من را هم از شهر بکنید.  

او هم منتظر بود؛ انتظار روزی را می کشید که پرچم لا اله الا الله حتی در انتهای افق نیز بر افراشته شود؛ شوق روزی را داشت که ظلم تبدیل به افسانه شود و باید آن را در کتابها جست.

روزی که دیگر هیچ ظلمی نباشد و رد پایی از هیچ فتنه ای را نتوان در جهان دید.

احمد متوسلیان منتظر بود؛ اما او سالها ست که از میان ما رفته است و ما در انتظار آن منتظریم. نمی دانیم چه سری است . اما گویا خداوند انتظار را در میان ما به ودیعت گذاشته است و زندگی ما با انتظار عجین شده است. بیش از هزار سال است که شاگرد درس انتظاریم و امید داریم که به زودی زنگ اتمام این درس به گوش رسد و مولایمان بیاید چرا که آمدنش پایان همه انتظار هاست.

شب گذشته (3/8/1388)این خبر در قم پخش شد که مهدی کروبی به قم آمده است و در منزل یکی از طرفدارانش حضور دارد. هرچند این خبر از منابع موثق شنیده نشده بود اما جمع زیادی در اطراف خانه آن فرد جمع شده بودند تا اگر کروبی بیرون آمد به او یادآوری کنند که کسی حق ندارد با آبروی نظام بازی کند. عده ای در آن جمع میگفتند فردا اگر کروبی در جمعی حاضر شد این نکته به او یادآوری خواهد شد اما گروهی دیگر می گفتند همین امشب باید این نکته به او گوشزد شود تا حتی یک شب را هم در قم نماند. به راستی باید به خدا پناه ببریم از پایان کار. فردی چون کروبی سالها زحمت کشیده و دوران سخت مبارزه با شاه را تجربه کرده و آن همه زجر کشیده است حال کارش به روزی رسیده است که افراد دلداده انقلاب حتی نمی خواهند حضورش را به مدت یک شب در قم تحمل کنند. هیچ کداممان نباید دلمان را به کارهایی که کرده ایم و انجام می دهیم خوش کنیم .مهم پایان کار است. بزرگان در تفسیر آیه یوم لا ینفع مال و لا بنون الا من اتی الله بقلب سلیم می گویند: داشتن قلب سلیم مهم نیست مهم آوردن آن تا روز قیامت است. خدا همه را از شر نفس اماره حفظ کند و عاقبت کارمان را ختم به خیر بفرماید.